Na Lanzarote kontakt z dziełami Cesara Manrique jest nieunikniony. Jego interwencje zobaczycie nie tylko w centrach turystycznych, ale również przejeżdżając przez ronda, na których stoją jego rzeźby poruszające się na wietrze, znaczniki przy drogach prowadzących do centrów turystycznych, parki, place. Nie można tez nie zwrócić uwagi na jednolitość koloru domów na Lanzarote, co też zawdzięczamy Manrique. Opowiem o nim krótko, bo jest on dla mnie punktem odniesienia do poznania i zrozumienia Lanzarote.
Cesar Manrique (1919-1992) urodził się w stolicy Lanzarote, Arrecife. Był malarzem, artystą- architektem, projektantem. Całe dzieciństwo spędzał zimą w domu w Arrecife a latem na Famarze. W latach 1945-64 mieszkał w Madrycie, gdzie ukończył studia w Akademii Sztuk Pięknych na kierunku Malarstwo.
Następnie wyjechał do Nowego Jorku, zaproszony przez Nelsona Rockefellera. Tam poznał artystów Pop, m.in. Andy Warhola. Wtedy powstały jego pierwsze kolaże. W 1968 postanowił powrócić na Lanzarote, za którym coraz bardziej tęsknił. Wówczas na wyspie powstawały dopiero pierwsze hotele, życie i ekonomia wyspy opierała się jeszcze na rolnictwie i rybołówstwie. Manrique wysunął serię projektów zagospodarowania przestrzennego, które poprawiłyby standard życia mieszkańców i dzięki którym wyspa stałaby się atrakcyjniejsza dla turystów. W 1968 powstała pierwsza część jego domu w Tahiche, zbudowana na zastygłej lawie (obecnie fundacja CM).
Jego kolejne realizowane projekty to Dom-Muzeum Rolnika,
i rzeźba Fecundidad (Płodność) w San Bartolome,
restauracja El Diablo w Parku Timanfaya,
Mirador del Rio w Haria (punkt widokowy z restauracją),
rozbudowa zamku San Jose (restauracja i Muzeum Sztuki Współczesnej) w Arrecife,
Jameos del Agua (kompleks wypoczynkowy: rodzaj jaskiń, jeziorko, basen, restauracja, audytorium, tarasy, ogrody),
Jardin del Cactus (kaktusowy ogród).
Przez lata jego dom w Tahiche był punktem referencji dla wielu odwiedzających wyspę, znajomych artystow z Hiszpanii, ze Stanów. Manrique był nie tylko aktywnym artystą malarzem i architektem, ale interweniował też w otoczenie i życie publiczne: założył centrum multikulturalne El Almacen, projektował parki, plakaty, murale, rzeźby wietrzne,
symbole centrów turystycznych na Lanzarote.
Namawiał do tego, żeby zunifikować architekturę Lanzarote i utrzymać ją w tradycyjnym stylu- proste budynki pomalowane na biało. Jego pojedyncze projekty przestrzeni publicznych można zobaczyć również na innych Wyspach Kanaryjskich (Teneryfa, La Gomera, El Hierro) i w Madrycie.
Dzięki jego interwencjom, Lanzarote wyróżnia się od innych wysp, posiada swój charakter, jest bardziej dostępna dla turystów. Manrique zaadaptował przestrzenie w nowoczesny sposób, szanując jednocześnie przyrodę i tradycję, pozostawiając jak największą jej część nienaruszoną.
Manrique zginął w wypadku samochodowym na skrzyżowaniu przy jego fundacji. Jego projekty i manifesty przyczyniły się do wpisania Lanzarote na listę UNESCO jako Rezerwat Biosfery w 1993 roku.
